شهادت

آفتاب راست ایستاده بودکه راست ترین قامت ها به نمازشکسته ایستادند. خورشید اذان می گفت.آسمان قامت می بست.غباربرخاسته سرخضوع داشت. آشوب، به نظر اقتدا کرد وسکوتی غریب، کران تاکران میدان راپوشاند.خشکیده ترین لب ها، دلنشین ترین ترنم سجع وار عشق رابه گوش تشنه ی ریگزاران داغ می بخشید. نسیم صرصرگونه بوی تازه ی خون می آورد.سکوت، آن قدربه گوش هافرصت می داد تا سیلی موج رابر ساحل فرات احساس کنند؛ تشنه کامان اما، درالتهاب وعطش دیگری می سوختند:حریق بزرگ عشق، دامن دل ها راگرفته بود وتا لب هابالامی آمد.فرات عرق شرمی بودکه برعطش اطفال تشنه کام حسین(ع) می ریخت. حسین(ع)می دانست که اگراین نمازرابرپانکند،بذری که رسول ا..ّ.افشاندوباخون فرق علی(ع)آبیاری شدو باپاره های جگرحسن(ع) بالید،برای همیشه محاق بودوتنها درذهن تاریخ یافت می شد. امام عاشوراتکبیرنمازراگفت ودست هایی که دمی پیش نوازشگرشمششیر بود؛ دررهاترین حالت، ازسفرآسمان برگشت ودرآرامش داغ صحراقرارگرفت. اینک رکوع فرصت کم کردن فاصله با دوست، قنوت، فرصت دردست نهادن هستی وبه دوست تقسیم کردن؛ سجود، تمرین برخاک افتادن بودوسلام آمادگی برای ورودبه ((دارالسّلام))؛ دارلسّلام محبوب. نمازبه پایان رسیدوتبسمی دلپذیر برلبان امام نشست وسپس امتزاج دولبخند وپروازروحیِ نمازگزاران که وسعت بهشت راپوشاند وهفت آسمان را ازهیاهوی بالهایش لبریزکرد.