عکس ی از آقا

تعدادی عکس

راه قدس از کربلا

مطلب زیر ، نوشته ای است از شهید سید مرتضی آوینی در وصف رزمندگان هشت سال دفاع مقدس. جبهه‌های نبرد ما امروز جایگاه تحقق تاریخ آینده‌ی کره‌ی زمین است و آنچه این عهد را بر گرده‌ی ما استوار می‌دارد، پیمانی ازلی است که پروردگار متعال از انسان گرفته است و الحق رزمندگان ما، این راهیان تاریخ، چه خوب از عهده‌ی ادای پیمان بر آمده‌اند. دوربین فیلمبرداری بسیار ضعیف‌تر از آن است که بتواند حقیقت این نبرد را ثبت کند. آن حقیقت شگرفِ تحقق نهایی اراده‌ی حضرت حق کجا می‌تواند در تصاویری محدود بگنجد؟ بین عکس و صاحب عکس چه رابطه‌ای است؟ اگر این فیلم‌ها بتواند سخنی از حقیقت تاریخ بگوید، در همین حد است و نه بیش‌تر.رزمنده‌ای داخل سنگر نشسته و برای پدر و مادرش نامه می‌نویسد:مادر جان، شیرت را بر من حلال کن؛ همان شیری که دهه‌ی اول محرم با اشک‌های شوری که برای تنهایی حضرت زینب می‌ریختی، درهم می‌آمیخت و در کام من می‌نشست و جانم را با مهر حسین (ع) پیوند می‌زد.پدر جان، دست‌های پینه‌بسته‌ات را از دور می‌بوسم. کاش اینجا در کنار هور که تا افق‌ گسترده است و اکنون رنگ آسمان ابری را به خود گرفته است بودی و این تلاش عظیم را می‌دیدی؛ این بچه‌های جهادی را که «یا علی»گویان پل‌ها را جا به جا می‌کنند و عکس امام را به نشانه‌ی اینکه در قلبشان جای دارد بر سینه آویخته‌اند. و آن دیگران را که لاینقطع با هلی‌کوپتر از راه می‌رسند و قدم در آن جاده‌ای می‌گذارند که به سوی نور، به سوی مطلع عشق گسترده است. و پدر جان، من یقین دارم که این همان طریق وسطایی است که نه به چپ گرایش دارد و نه به راست.به‌راستی آن اشتیاقی که این بچه‌ها را به تلاش وا می‌دارد از کجا آمده است؟ تو همیشه به من می‌آموختی که تنبلی کلید همه‌ی بدی‌هاست و من نمی‌فهمیدم که چه چیزی باعث می‌شود تا یکی تنبل باشد و دیگری نباشد. این بچه‌ها با تنبلی میانه‌ای ندارند. تو گویی جان آنان رودی است که به دریای عظیمی از شور و اشتیاق و اراده و عزم و تصمیم و صبر وصل است که تمامی ندارد، و تو می‌دانی که این تلاش عظیم برای چیست.غروب شده است. بعضی از بچه‌ها دارند برای یک تک شبانه آماده می‌شوند، و هنوز آن تلاش عظیم ادامه دارد. یکی از بچه‌ها اذان می‌گوید و آوای ملکوتی اذان در آن غروب زیبایی که صبح عدالت جهانی و طلوع حق را در پی دارد، با چه احساس شگفت‌آوری همراه است. آدم حس می‌کند که با همه‌ی تاریخ پیوند خورده است.صبح، بعد از زیارت عاشورا و خواندن دعای فرج، پای سفره‌ی حضرت زهرا (س) نشستیم. بچه‌ها سفره‌های جبهه را سفره‌ی حضرت زهرا می‌خوانند و من، نمی‌دانم چرا، اما با تمام جانم این حقیقت را احساس می‌کنم. نان خشک و پنیر و خرما. این سفره‌ها شبیه همان سفره‌ای است که شما با خود به سر زراعت می‌بردید و من هنوز یاد آن را در خاطر دارم. سفره‌ی قناعت. و من درس قناعت را برای نخستین بار از شما آموختم.پدر جان، سفره‌ی این بچه‌ها هم با سفره‌های دیگر خیلی تفاوت دارد. تفاوتش در اینجاست که این سفره‌ها سفره‌ی قناعت است، سفره‌ی حضرت زهراست و ما میهمان او هستیم. نانش طعم و بوی همان نانی را دارد که از تنور خانه‌مان بیرون می‌آید، تا آنجا که فکر کردم شاید از همان نان‌هایی است که شما برای جبهه فرستاده‌اید. کاش اینجا بودی و آرزوهایت را فرا رویت می‌دیدی. پدر جان، مگر تو همواره آرزوی‌ حضور در صحرای کربلا را نداشتی؟ مگر نبود که وقتی نام حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه را می‌شنیدی، انگار که اسم خودت را می‌شنوی، اشک از چشمانت سرازیر می‌شد؟کاش اینجا بودی و آرزوهایت را فرا رویت می‌دیدی. پدر جان، مگر تو همواره آرزوی‌ حضور در صحرای کربلا را نداشتی؟ مگر نبود که وقتی نام حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه را می‌شنیدی، انگار که اسم خودت را می‌شنوی، اشک از چشمانت سرازیر می‌شد؟دشمن ما وابسته به سلاح‌های جور واجوری است که به قیمت نوکری‌اش به او داده‌اند، اما مۆ‌من وابسته نیست. هر نوع وابستگی مۆ‌من را از وصول به حق باز می‌دارد و همچون غل و زنجیری که بر دست و پای زندانیان می‌بستند، او را به زمین می‌چسباند و قدرت قیام را از او می‌گیرد. مۆ‌من اگر وابستگی داشته باشد نمی‌تواند قیام کند و عصر ما عصر قیام است.دشمن مرتباً با هواپیما حمله‌ور می‌شود و از سلاح‌های شیمیایی هم استفاده می‌کند. و پدر جان، من به یاد سگ‌های آبادی می‌افتم که وقتی حمله‌ور می‌شدند، اگر نمی‌ترسیدی، هرگز جرأت جلو آمدن را نداشتند و به کوچک‌ترین تکان دست تو پا به فرار می‌گذاشتند؛ واگرنه، اگر از آنها می‌ترسیدی، جرأت می‌یافتند و حمله می‌کردند. اسرائیل سرزمین‌های ما را همین‌گونه اشغال کرده و روش‌های صدام نیز همان‌گونه است.پدر جان، من انگیزه‌ی این تلاش عظیم را همیشه در می‌یافتم، اما امروز، امروز که فیلمبردارهای جهاد تلویزیون آمده بودند و ما ماسک‌هایمان را امتحان می‌کردیم، بیش‌تر از پیش دریافتم که این رود عظیم شور و اشتیاق و اراده و عزم و تصمیم به چه دریایی اتصال دارد و ریشه‌ی این تلاش در کدام خاک بارور نشسته است. آنها فیلم می‌گرفتند و از ما می‌پرسیدند که چه آرزویی دارید. من به دلم رجوع کردم و دیدم... شما خود می‌دانید، نیاز به گفتن نیست. (نه برادر، این آرزوی تو تنها نیست، آرزویی است که ریشه در جان همه‌ی مسلمین دارد.)پدر جان، من این رسالت را به سنگینی بر گرده‌ی خویش احساس می‌کنم که خداوند ما را برای تحقق همین اهداف به صحنه‌ی حیات کشانده است. امروز من در جبهه‌ها و پشت جبهه‌ها طلیعه‌ی آزادی قدس و تحقق این وعده‌ی تخلف‌ناپذیر قرآن را به‌روشنی می‌بینم. همه به‌حق می‌گویند «راه قدس از کربلاست.» معنای این سخن چیست؟ وقتی پای صحبت پدران و مادران شهدا بنشینیم در می‌یابیم.قدس مظهر جراحتی است که بر قلب امت اسلام وارد شده است و این جراحت را جز به‌ خون نمی‌توان شست. امروز وعده‌های قرآن بیش از پیش به تحقق نهایی خویش نزدیک شده است و امت اسلام دریافته است که چگونه باید برای آزادی قدس اقدام کند.اکنون صدام و حزب بعث عراق بزرگ‌ترین سدی است که در برابر وحدت منطقه‌ی اسلامی و قیام همگانی برای آزادی قدس قرار دارد. «راه قدس از کربلا می‌گذرد» بدین معناست که تا ما این سد را از سر راه برنداشته‌ایم، هرگز نمی‌توانیم به نجات قدس بشتابیم. بله پدر جان، برای آزادی قدس راهی جز این وجود ندارد. صدام دشمن خداست و برای وصول به توحید باید او را از میان برداشت.راه‌ قدس‌ از کربلا‌خط مقدم منطقه‌ی عملیاتی والفجر هشت‌در خط، رزمندگان اسلام، این راهیان کربلایی سیدالشهدا در قرن پانزدهم هجری قمری، با تمام وجود معنای این سخن را دریافته‌اند و می‌دانند که باید برای قیام در برابر دشمن از وابستگی‌ها گذشت و از سختی‌ها نهراسید.قدس جلوه‌ی برکت خدا و پله‌ی نخستین معراج انسان است و مسلمین برای دستیابی به اهداف نهایی اسلام چاره‌ای ندارند جز اینکه بر قدس شریف دست یابند، و راه قدس نیز از کربلاست که می‌گذرد. حضرت امام امت، ادام الله ظله الشریف، همواره بر همین معناست که تأکید می‌ورزد. وظیفه‌ی ما عمل به تکلیف است، هر چند که این به از بین رفتن همه‌ی ما بینجامد _ که البته اینچنین نخواهد شد.این فریاد درست در زمانه‌ای بلند شده است که شیطان حاکمیت خویش را بر کره‌ی زمین کامل می‌انگاشت و بشر غربی به پایین‌ترین مراتب هبوط خویش در لجن حیوانیت رسیده است. اکنون خداوند بار دیگر توبه‌ی بشریت را پذیرفته است و این انسان‌های از خود گذشته، این بهترین بندگان خدا، هر یک به مثابه دژ مستحکمی هستند که راه بر شیطان و جنود او بسته‌اند.معنای باطنی «راه قدس از کربلا می‌گذرد» نیز همین است. راه ما به سوی قدس که معرج نخستین معراج تکامل انسان است، راهی کربلایی است و راه کربلایی راهی است که با تحمل مشقات و از خود گذشتگی همراه است.این جوانان هر یک جلوه‌ای از ابوالفضل عباس (ع) و قاسم و علی‌اکبر و عون و جعفر هستند و تحقق آرزوهای خویش را در کربلا می‌بینند و خدا دعای آنان را مستجاب کرده است. اینها با آن غفلت‌زده‌های خسته و کسلی که در شهرها و این سوی و آن سوی پراکنده‌اند و هیچ چیز آنان را به صحنه‌های عظیم تحقق تاریخ فردا پیوند نمی‌زند خیلی تفاوت دارند. این تفاوت از کجا آمده است؟ تو گویی جان آنان رودی است که به دریای عظیمی از شور و اشتیاق، اراده و عزم و تصمیم و صبر وصل است که تمامی ندارد. آنان از مرز خواسته‌های حیوانی وجود خویش گذشته‌اند و با مرگ خو گرفته‌اند و به حیات جاودانی عشق در جوار رحمت حق رسیده‌اند.در عصری اینچنین، در روزگاری که بشر بنده‌ی اهوای خویش است و بت خویشتن را می‌پرستد، ظهور این جوانان چه معنایی دارد؟ اینان طلیعه‌دار عصر توبه‌ی بشریت و نمونه‌ای از انسان‌های آینده هستند و آینده‌ی انسان آینده‌ای الهی است. آنان ابراهیم‌وار هجرت کرده‌اند و اسماعیل‌گونه سر به قربانگاه سپرده‌اند تا انسان به خلیفه‌ی اللهی و امامت رسد و این است معنای باطنی این سخن که راه قدس از کربلا می‌گذرد. راه قدس با کاهلی و تن‌آسایی و دل به جیفه‌ی بی‌مقدار دنیا بستن میانه‌ای ندارد. راه قدس مرد جنگ می‌خواهد و مرد جنگ نیز کربلایی است و کربلایی، مرد میدان عشق است و از سختی‌ها و مشقات و سرباختن‌ها و جان دادن‌ها نمی‌هراسد.برای دریافت حقیقت آنچه در جبهه‌های نبرد می‌گذرد باید این‌همه را در مجموعه‌ی تاریخ جهان نگریست، و باید این نکته‌ی بسیار شگفت را دریافت که چگونه این وقایع تاریخ آینده‌ی کره‌ی زمین را به جانب تحقق وعده‌های قرآن می‌کشاند. سوره‌ی «اسرا» را بخوان و خصال یاوران مهدی را بنگر، و حال بدین راهیان امروزی کربلا که به مقتضای انتظار عمل کرده‌اند و به جبهه‌ها شتافته‌اند نگاه کن. چه می‌بینی؟ آری برادر، وقت آن رسیده است که یک بار دیگر نشانه‌ی تحقق وعده‌های الهی را در آنچه می‌گذرد ببینیم و با یقینِ بیش‌تر پای در راهی نهیم که از کربلا به سوی قدس می‌رود.

ماجرای کاپشنی که هر کس می‌پوشید شهید می‌شد

سیدعلی کاپشنی داشت که بعد از شهادتش دست به دست بین رزمندگان می‌چرخید، هر کسی که این کاپشن را می‌پوشید به شهادت می‌رسید، شهید علمدار هم یکی از این رزمندگان جانباز بود. سردار شهید «سیدعلی دوامی» به سال 1346 در بیست و یکم ماه مبارک رمضان در ساری متولد شد و 21 سال بعد در منطقه عملیاتی شلمچه، در لباس سربازی نهضت حضرت روح الله با مسئولیت جانشین فرماندهی گردان مسلم‌بن عقیل از لشکر 25 کربلا در بیست و یکم ماه مبارک رمضان به شهادت رسید.   «فاطمه نیک‌دوز» مادر شهید سیدعلی دوامی خاطراتی را از تنها پسرش که در «شلمچه» کربلایی شد، را روایت می‌کند:       کودکی شهید سیدعلی دوامی       * کارهایی که در زندگی پسرم تأثیر گذاشت   من هرگز علی را تنها رها نمی‌کردم، همیشه همراه من بود، 9 سالش هم که بود در جلسات و مراسم و هیئت‌ها همراهی‌ام می‌کرد، خیلی به علی وابستگی داشتم، روی علی خیلی حساس بودم، نمی‌خواستم اتفاقی برایش بیفتد، همیشه در نمازجمعه‌ها و تظاهرات‌ها همراهی‌ام می‌کرد، مطمئن بودم که همه اینها در مسیر زندگی سیدعلی تأثیر خواهد داشت.   شهید سیدعلی دوامی       * علی‌وار در کوچه‌ها به خانه فقرا سر می‌زد   یادم هست یک سری از خانواده‌های جنگ‌زده را به ساری آورده بودند، من و هر سه فرزندم می‌رفتیم از هر جا که می‌توانستیم برای جنگ‌زده‌ها وسایل تهیه می‌کردیم، لباس، پوشاک و خوراک هم از خودمان و هم از مردم می‌گرفتیم و برایشان می‌بردیم؛ سیدعلی در تمام این مراحل همراه من بود و اینها را می‌دید، او با لذتی خاص این کارها را انجام می‌داد.   قبل از پیروزی انقلاب اسلامی هم به مردم کمک می‌کردیم، مثلاً افراد دور یا نزدیکمان را که می‌دانستیم نیازمند هستند، شناسایی می‌کردیم و با کمک افراد دیگر، در سال به مناسبت‌ها و بهانه‌های مختلف شبانه کمک‌ها و وسایل موردنیازشان را درب خانه‌شان می‌بردیم.   افرادی که در وضعیت مالی خوبی نبودند یا در شرایط بد اجاره‌ای زندگی می‌کردند و بسیاری دیگر. به علی می‌گفتم: «امشب می‌خواهیم برویم مهمانی» می‌گفت: «مامان بار سنگین است» می‌گفتم: «بله علی جان!» وسایل را دم در گذاشتیم و می‌رفتیم نمی‌خواستیم صاحب خانه متوجه شود که چه افرادی به او کمک رسانده‌اند.   علی از دوران کودکی در چنین فضایی رشد کرده و تربیت شد. همه اینها روی علی تأثیر مثبتی داشت، همین‌ها باعث می‌شد تا علی پول‌هایش را جمع کرده و به افرادی که می‌دانست نیاز دارند، ببخشید.   شهید سیدعلی دوامی       * کاپشن شهادت سیدعلی دست به دست چرخید   سیدعلی کاپشنی داشت که بعد از شهادتش دست به دست بین رزمندگان می‌چرخید، هر کسی که این کاپشن را می‌پوشید به شهادت می‌رسید؛ شهید سیدمجتبی علمدار در مراسم‌ و هیئت‌ها هم همیشه از سیدعلی می‌خواست که او را هم به حلقه شهدا برساند.   سیدمجتبی علمدار از جانبازان شیمیایی‌مان بود، او هم بعد از پوشیدن کاپشن سیدعلی به آرزویش رسید؛ در حال حاضر هم نمی‌دانم آن کاپشن در کدام شهر و دست کدام یک از رزمندگان است.   * سیدعلی باید به آرزویش می‌رسید   سیدعلی به من می‌گفت: «اگر دوست داری، تو هم می‌توانی بیایی جبهه، مهمانی پیش ما» گفتم :«نه! من اضطراب دارم، آنجا که باشم بیشتر هم خواهد شد؛ همین که از دور، اخبار و عملیات‌ها را دنبال می‌کنم کافی است، آنجا که جز شهادت چیز دیگری نیست».   بعد از پذیرش قطعنامه 598 علی شهید شد، خیلی‌ها می‌گفتند: «کاش علی شهید نمی‌شد» گفتم: «خیلی سپاسگزارم، اگر برای دلخوشی من می‌گویید و دلتان برای من می‌سوزد، سخت در اشتباه هستید من نیازی به این دلسوزی‌های شما ندارم، اگر علی به آرزویش نمی‌رسید، از خدا گله می‌کردم این حرف‌ها تنها درد دل من را زیاد می‌کند».

شهید صیاد می‌گفت: هوای حاج حسن را داشته‌ باش

فرمانده نیروی هوا فضای سپاه پاسداران :حاج حسن تهرانی مقدم شهیدی بزرگوار بود که تمایل داشت گمنام باشد و گمنام از بین ما برود. ایشان از همان ابتدا تمایل به گمنام بودن داشتند و به جز گروهی از خواص سپاه کسی ایشان را نمی‌شناختند. در این 30 سال که ما ایشان را می شناسیم، از ایشان خیلی چیزها یاد گرفتیم. نکاتی که بنده راجع به حاج حسن می گویم مربوط به یکی دو، سه سال اخیر نیست. از روز اول این مشخصه‌ها را داشت و روز به روز این مشخصات را تقویت می کرد. ایشان سرلشکر دانشمند، موسس توپخانه و موشکی، دارای مدال فخر و مهندس از همان سالهای ابتدای جنگ، چیزی که در وجودش خیلی بارز بود کارها برای خدا بود. هم عملی که می‌کرد و هم دیگران را توصیه می‌کرد. وقتی به چهره ایشان نگاه می کردی، نگاه به یک انسان نورانی می کردیم. مطمئن بودیم که ایشان از بندگان خواص خداوند است. به ما توصیه می‌کرد که هر کاری که می‌کنید به خاطر خدا باشد و خودشان هم به این حرف عمل می کردند. ایشان انسانی چند بعدی بودند. ما آدمهای خوب بسیار داریم. اکثراً‌ تک بعدی هستند. انسان چند بعدی مثل ایشان که در همه بخشها متمایزتر از دیگران باشند کمتر دیده می شود. ایشان به کارش فوق العاده اهمیت می‌دادند. انرژی فعالیت ایشان از سالهای اول تا زمان شهادتش یکسان بود که صد البته در بعضی مواقع نیز افزایش می یافت. چنان پر انرژی بود که بنده از دوستانش شنیدم که 3 روز از محل کارش خارج نشده و به منزل نرفته است. با آنکه منزلش در تهران بود. یعنی به جایی می رسید که باید برای کار وقت می گذاشت حتما این کار را می کرد. حاج حسن، به مستحبات دینی خیلی اهمیت می داد. ایشان یک ورزشکار حرفه ای هم بودند. کوهنوردی که اکثر قلل ایران را فتح کرده بود. همه را تشویق می کرد و با خود می برد. خیلی سرحال بود و با جدیت هم دنبال می کرد. به ورزش خیلی علاقه داشت وتوصیه می کرد در همه مکان ها به نماز اهمیت دهید. در بالای ارتفاعات البرز و در نقاطی که زیر پای ایشان یک متر برف بود، در جایی که نیم ساعت مانده بود به قله برسند وقتی وقت نماز بود، ابتدا نماز را می‌خواند بعد راهش را ادامه می داد. در همان برف می ایستاد و نمازش را می خواند. ایشان در رعایت اخلاق سرآمد بود. هر کس که با ایشان آشنا می‌شد فکر می‌کرد ایشان بهترین دوست و صمیمی‌ترین دوست اوست. حسن مقدم همیشه اینگونه برخورد می‌کرد. با همه دوست بود و صمیمی، از بالاترین تا پایین ترین مسئولیتها. ایشان در سطح فرماندهان تراز اول جنگ بود. همانگونه که حسین خرازی، شهید همت و شهید کاظمی را می شناسیم، ایشان هم از جنس آنها بود. همطراز با آنها بود. یعنی در قرارگاههای عملیاتی جنگ، ایشان فرمانده توپخانه بود و همطراز با اینها بود. اما به لحاظ اخلاقی سرآمد همه بود، یعنی همه با او راحت و صمیمی بودند. ایشان در پرورش مدیران و فرماندهان نیز سرآمد اکثر فرماندهان سپاه بود. ریسک پذیری بسیار بالایی داشت و اگر قرار بود برای یگانی فرمانده و مدیری انتخاب کند به جمع بندی می رسید که یک جوان 20 سال یا 21 سال این کار را می تواند انجام دهد یا خیر، به او میدان را می‌داد. به خاطر هیمن هم یکی از خصوصیات بزرگ عمر پر برکت حاج حسن، پرورش مدیران و فرماندهان بسیار توانمند بود. وقتی می بینیم بچه هایی که زیر دست ایشان رشد کردند بسیار خوب‌اند و ما بچه‌های خوب بسیار داریم در ابعاد فرماندهی و رزمی چه در بخش خودکفایی و تحقیقات و علمی. ایشان استعداد و هوش بسیار بالایی را داشت. چیزی را یادداشت نمی کرد، حفظ بود. هرچه که می گفتیم ایشان حفظ می‌شد و نیاز به یادداشت کردن نداشت. خیلی چیزها در محفوظات ایشان بود. ذهن بسار خلاقی داشت. ایشان مبتکر هم بود. ما سالهای زیادی با ایشان بودیم. در جاهایی بودیم که همه چیز متوقف می‌شد، موانع طوری بود که دیگر راهی نداشتیم. آنجا بود که دیگر همه راهها بن بست می شد. حاج حسن یک راه جدید پیدا می کرد و مسیر جدیدی را جلوی پا می‌گذاشت. متوقف نمی شد. توکل عجیبی داشت. به هر جا که می رسید توسل می‌کرد. روحیه بلندی داشت. روحیه بلند پروازانه‌ای که هیچگاه به وضعیت موجود قانع نبود. در زمان جنگ که همه دنبال این بودند که بدانند چیزهای کوچک چیست مثل آر پی جی و... ایشان آن زمان در اوائل جنگ دنبال این بود که بداند خمپاره چیست؟ آن زمانی که دیگر اوج امکانات و دستیابی به تجهیزات پیشرفته به لحاظ آن روزها بود. وقتی دید که توپ به دست اش رسیده، به دنبال تشکیل توپخانه رفت و در سال 63 بحث موشکی را مطرح و این مسیر را در راستای کمی و کیفی ادامه داد. ایشان در طول مدتی که ما در خدمتشان بودیم کارهای خیلی بزرگی کرد. بحث سازماندهی توپخانه و راه اندازی توپخانه مدیون ایشان و شهدای بزرگ دیگر بود. ایشان هر جا که گیر می‌کرد، زبان شیرینی داشت. زبان شیرین ایشان و اخلاق ایشان همه موانع را رفع می کرد. ایشان با شهید صیاد شیرازی خیلی رفاقت و ارتباط صمیمی داشت. به طوری که شهید صیاد شیرازی چه در طول چنگ و چه بعد از جنگ و قبل از شهادت هر وقت مرا می‌دید، می‌گفت: هوای حاج حسن را داشته‌ باش. مراقب حسن باشید. شهید صیاد شیرازی می‌گفت: من حسن را خیلی دوست دارم. تعصب ایشان به نظام و تعصب ملی ایشان فراتر از تعصب سازمان‌شان است. ایشان فقط به فکر سپاه و نیروهای مسلح نبود بلکه کل نظام و بلکه تمام مصالح اسلام مدنظرش بود و بارها به ما می‌گفت و تاکید می‌کرد. شهید صیاد شیرازی خیلی ما را در آموزش و راه اندازی و خیلی از مسائل دیگر کمک می‌کرد. ایشان یکی از کارهای بزرگی که در سال 1361 انجام داد، راه اندازی مرکز تحقیقات فنی توپخانه در اهواز بود. شاید چند ماهی که شکل گرفت آنجا را کرد مرکز تعمیرات توپخانه، بعد این مرکز تحقیقات فنی به تهران منتقل شد تا افراد سرشناس و متخصصین بتواند استفاده کنند. به خاطر این روحیه بلند پروازانه و خلاقی که ایشان داشت که توانست در خیلی از مسائل توانمندی بروز پیدا کند. حاج حسن، قدرت سازماندهی بالایی داشتند. با بکارگیری متخصصان بومی، تعمیر و تأمین قطعه را راه انداختند. در اوج گرمای خوزستان فوتبال بین گردان‌ها و آتش بارها را راه می انداخت و اینگونه بچه‌های نظامی و بسیجی را دور هم جمع می کرد که بچه‌ها خسته نشوند. با این شیوه ایشان فاصله زمانی پایان یک عملیات تا عملیات بعدی و در زمان پدافندی که بود بچه ها را حفظ میکرد. با اشتیاق با علاقه نه با زور جالب اینجا بود که بچه های که دور و بر ایشان بودند از همین جنس بودند جا دارد اینجا از شهید حسن قاضی یادی کنم. ایشان در عملیات خیبر به شهادت رسید ایشان غنچه بود از گلهای جنگ و شکوفه نشد. ایشان هم از شاگردان حسن تهران مقدم بود و گمنام بود. آن زمان می‌دیدیم ایشان پشت هیچ خاکریزی گیر نمی‌کرد. همه‌اش برنامه ریزی می‌کرد و نظر می‌داد و ذهن خلاقی داشت. ایشان بنیاد توپخانه را از توپهای اغتنامی گذاشت. توپهای غنیمتی را جمع می کردیم و یگان توپخانه را تشکیل داد به حاج حسن خیلی زحمت کشید. یادم می آید به یکی از یگانهایی که به هر حال رفته بودیم برای گرفتن توپخانه‌ها با نماینده آقای مقدم بودیم که رفته بودیم آنجا. رفتیم پیش شهید خرازی، وی گفت: چون حسن گفته من قبول می‌کنم و می‌دهم. ولی می‌دانم نمی توانید به کار ببرید و می دانم غیر عملیاتی می شود. انتقال این امکانات غنیمتی آمده خیلی سخت بود. نوع رفتار ایشان و برخورد ایشان طوری بود که باعث می شد همه همکاری کنند و همه موافقت می کردند که این اتفاق بیفتد. و یک عده‌ای را ایشان همان روزهای اول جدا کردند برای تشکیل دانشکده توپخانه البته سخت بود نفرات هم کم بود و افراد محدود بودند ولی ایشان این تصمیم را گرفتند شهدای زیادی بودند مثل شهید ذوالانوار (شهید خطه فارس استاد دانشگاه بود) که از فرماندهان توپخانه بودند و تعداد زیادی از متخصصان آمدند و این مرکز آموزش را راه اندازی کردند.   ایشان کارها را کوتاه مدت نمی‌دیدند خیلی‌ها تصور داشتند شش ماه دیگر جنگ تمام است در آن مقطع زمانی ولی شهید تهرانی مقدم اینگونه فکر نمیکردند در حالی که آرزو داشتند این اتفاق بیافتد ولی برنامه ریزی دراز مدت هم سر جایش بود.   حاج حسن هم در موضوع تحقیقات، هم در تعمیرات، هم در راه اندازی مراکز آموزشی، در نهادینه کردن یگان ها در استانهای مختلف برای پشتیبانی و تأمین نیرو و اقدامات خوبی انجام دادند و این سازماندهی‌ها را انجام داد و نکته مهمی که ما باید توجه کنیم در رفتار و خصوصیات فردی این برادران عزیز فرمانده، که بعضی ها زنده‌اند و بعضی ها شهید شده اند بحث جایگاه ها بود که چه کسی فرمانده شود و چه کسی جانشین شود.   در حاج حسن این بحث ها مطرح نبود، این نمونه را در شفیع زاده و تهرانی مقدم دیدم که برایشان ذره ای تفاوت نمیکرد که چه کسی مسئول باشد. ما از این صحنه درس گرفتیم سردار تهرانی مقدم تا سال 63 که مسئولیت توپخانه سپاه را به عهده داشتند اقدامات خوبی انجام دادند تا مقطعی حاج حسن در توپخانه بود و در ادامه هم شفیع زاده مسئول بود تا شهید شد. ابداع تاکتیک ها به نبوغ فرماندهان برمیگردد که اینها را در دروس کلاسیک ندیدیم. زمانی که سردار تهرانی مقدم مسئول پایه گذاری موشکی را عهده دار شدند از همان اول با همین کار مثل بقیه کارها برخورد کردند. ما در صنایع موشکی مدیون فکر شهید تهرانی مقدم هستیم. یادم است در اوایل سال 64 تعدادی از متخصصین آمدند در غرب کشور در حضور ایشان من در جلسه حاضر بودم، راهبرد صنعتی موشکی را از ایشان می پرسیدند و من بارها و بارها از متخصصین صنعت شنیدم که راهنمایی را که ایشان انجام دادند خیلی راهگشا بود. سردار تهرانی مقدم در کنار سازماندهی موشکی که خیلی سخت بود مسئولیت زیادی داشت، مشکلات زیادی داشت، ایشان هسته اولیه را طوری راه اندازی کردند که ما در زمان کوتاه بتوانیم جوابگوی جنگ باشیم با این امکانات محدود طوری برنامه ریزی کردند که بچه ها با همین محدودیت تا پایان توانستند کار خودشان را انجام دهند.   کمبود امکانات داشتیم محدودیت های زیادی داشتیم ولی شهید تهرانی مقدم هدایت میکردند. آن زمان ما یک مشکلی داشتیم ایشان طوری برنامه ریزی کرده بود که در فواصل مراحل موشکی در اوج این مشکلات کارها را هدایت میکردند همه چیز را رعایت میکردند. سردار تهرانی مقدم در طول کار موشکی در ابتدای سال 63 همچون توپخانه مسئله آموزش و نهادینه کردن آن و تعمیرات و شروع تحقیقات و سازماندهی ماندگار و نهادینه شدن موشکی را خوب شروع کرد و تمام مراکزی که به نوعی می توانستند در توسعه این صنعت کمک کنند همه را طوری راهبری میکرد و انگیزه میداد که کارها ادامه پیدا کند و جلو برود. ما شاهد بودیم در طول جنگ کلیه مأموریت هایی که فرماندهان خواستند را ایشان پاسخ میداد و انجام میداد با تمام محدودیت هایی که داشتیم.

اینجا، ایران است!

للحق عکس نوشت : ایران، کوفه نشد. علی دوباره تنها نماند و نخواهد ماند. از پیر تا جوان این سرزمین، کفن پوش، آماده اند. تحریم و گرانی و اختلافات به جای خود، اما در تاریخ نخواهند نوشت که خامنه ای تنها ماند. کاملا بی ربط : بعضی حرف ها را نباید زد! بعضی حرف ها را نباید خورد! بیچاره دل. چه می کشد بین این ” زد” و “خورد”!

مرد بزرگ اخلاق

حاج آقا مجتبی ماندگار شد بنا به فرموده خودشان، ایشان با دعا به درگاه خدای متعال و توسّل به حضرات معصومین، خود را از قبول مسئولیت‌های آشکار کنار کشیدند و با حضور در صحنه نیروسازی برای انقلاب، همچنان صورت گمنام و مؤثّر به تربیت نیروهای جوان و کارآمد برای انقلاب اسلامی پرداختند. آیت‌الله مجتبی تهرانی در سال ۱۳۱۶ ه. ش در خانواده‏ای از اهل علم، معرفت و شهادت در تهران به دنیا آمد. پدر ایشان مرحوم آیت‏الله میرزا عبدالعلی تهرانی، از شاگردان مرحوم حاج‌شیخ عبدالکریم حائری یزدی، فقیهی مجاهد و عارفی سترگ بود که در زمان تاریک حکومت پهلوی اوّل، با همراهی و رفاقت مرحوم آیت‌الله شاه‌آبادی بزرگ، به اقامه جماعت در مسجد جامع بازار تهران مشغول بود و در امر تربیت نفوس مستعدّ و راهنمایی سالکان الی‏الله‏تعالی اهتمام ویژه داشت.  وی بنا به رسم همه خاندان‌های علم و معرفت، تحصیل در علوم دینی و اشتغال به علوم حوزوی را از دوران کودکی آغاز کرد و در امر تحصیل علوم، جدّیت فوق‌العاده‌ای داشت. ایشان با هدایت و ارشاد والد بزرگوار خود، برای مدّت چهار سال به مشهد مقدّس مهاجرت کرد و در سایه الطاف حضرت علی‌بن‏موسی الرّضا (ع) مشغول به گذراندن سطح شد و از محضر اساتید برجسته‌ای چون ادیب نیشابوری بهره برد. سپس به قم مهاجرت کرد تا در حوزه نوپای آن دیار، که همه اهل علمِ جهان تشیّع را به‌ سوی خود جذب می‌کرد، حضور یابد و سطوح عالی دروس حوزوی را نیز به پایان برساند. این عالم وارسته با جدّیت و پشتکار بسیار، دروس سطح را به ‏سرعت تمام کرد و در سنین نوجوانی به محضر علمی بزرگانی چون امام خمینی، مرحوم آیت‌الله‏العظمی بروجردی، آیت‌الله‌العظمی گلپایگانی و مرحوم علّامه طباطبایی راه یافت. در جدّیت و پشتکار معظّم‌له همین نکته کافی است که به فرموده خودشان، در زمانی که مشغول به دروس سطح بودند، دو مرتبه تمام وسائل‌الشیعه را مطالعه کردند تا برای شرکت در درس خارج آماده شوند. ایشان با نبوغ و پشتکاری که از خود نشان دادند، در جوانی به درجه رفیع اجتهاد رسیده و به‌ زودی توانستند از نزدیکان و خصّیصین حضرت امام قرار گیرند. مقبولیّت علمی ایشان نزد استاد خویش، به ‌اندازه‌ای بود که حضرت امام به طلبه خوش‌فکر و جوان خود اجازه داد تا تقریرات و نوشته‌جات درس بیعشان را جمع‌آوری کرده و به صورت یک اثر مستقل منتشر نماید. ایشان در همین روزها، کتاب مکاسب محرّمه حضرت امام، همچنین دو جلد رسائل اصولی ایشان را تنظیم و منتشر کردند. با آنکه هنوز مدّت زیادی از استفاضه این طلبه فاضل و جوان از محضر زعیم عالم تشیّع، حضرت آیت‌الله‏العظمی بروجردی نگذشته بود، این مرجع کم‌نظیر رحلت کرد و بار هدایت امّت را به ‌دوش خلف صالح خویش چون حضرت امام خمینی (ره) نهاد. حال که امر خطیر مرجعیّت متوجّه حضرت امام شده بود، ایشان شاگرد فاضل خود، یعنی حاج‌آقا مجتبی تهرانی را مأمور به جمع‌آوری فتاوا و تنظیم نخستین نسخه از رساله عملیه و مناسک حجّ خویش گردانید که در‌‌ همان ایّام به چاپ رسید و در دسترس مقّلدان قرار گرفت. حضرت استاد برای انجام این امر مهم، ضمن بهره‏ گیری از دست‌نوشته‌های متعدّد استاد خویش، با ایشان هم‌بحث شد و رساله‌ای دقیق و علمی آماده کرد که بعد‌ها جزو دقیق‌ترین رساله‌های منسوب به امام خمینی مطرح شد. همه این امور در زمانی رخ داد که هنوز کمتر از بیست و پنج سال از عمر شریف حضرت استاد می‌گذشت.  ایشان افزون بر یادگیری فقه و اصول در محضر استاد بی‌بدیل خود، چندین سال نیز از مشرب اخلاقی و عرفانی آن عارف کامل و عالم ربّانی سیراب و با دیدگاه‏های اجتماعی و سیاسی امام امّت به‌ خوبی آشنا شد. این استضائه از خورشید حیات‌بخش امام و دیگر اولیای الهی ادامه داشت تا آن که جرقّه‌های بیداری اسلامیِ ملّت ایران زده و امام خمینی از کشور تبعید شد. پس از این واقعه دردناک، حضرت آیت‌الله تهرانی نیز سه سال بعد، به نجف رفت تا هم سیر معنوی خود را در سایه فیوضات امیر‌المؤمنین (ع) و دیگر ائمه هدی تکمیل نماید و هم از تربیت استاد خویش بی‌بهره نماند. امّا این معیّت زیاد طول نکشید و حضرت امام به ایشان امر کردند که به ایران برگشته و در تهران حضور داشته باشند. لذا ایشان در سال ۱۳۴۹ به زادگاه خود بازگشت و به کارهای مهم و بر زمین مانده مشغول شد. حضرت استاد از زمان بازگشت به تهران، تا پیروزی انقلاب شکوهمند امامت و ولایت در ایران، ضمن اقامه جماعت در مسجد جامع بازار، تدریس سطوح عالی خود را در مدارس علمیه تهران آغاز کردند و تربیت و هدایت جوانان انقلابی را به ‌دست گرفتند. از جلسات بسیار محرمانه با برخی انقلابیون فعّال گرفته تا جلسات عمومی اخلاق که در برخی مقاطع زمانی به‌ دلیل ممانعت حکومت جور، تعطیل می‌شد، همچنین حضور در بازار تهران و هدایت و رهبری مردم کوچه و بازار، از اهمّ فعّالیت‌های معظّم‌له پیش از انقلاب بود. حضور عادّی آیت الله تهرانی در تهران و فعالیّت‌های مخفی ایشان در راهنمایی و رهبری مجاهدان انقلابی، آن ‌قدر مفید و کارآمد بود، هنوز هم برکات آن در میان اهالی تهران، باقی و جاری است، که بعد از مدّت‏‌ها سرّ تأکیدهای حضرت امام مبنی بر مراجعت ایشان به تهران را روشن ساخت. عنایت ویژه حضرت امام به تهران موجب شد که حضرت استاد، تا امروز در عاصمه‌جهان تشیّع بماند و نعمتی بی‌بدیل برای اهل این دیار باشد.  پس از پیروزی انقلاب اسلامی و با آغاز ولایت و زعامت حضرت روح‏الله، همچنین با توجّه به سوابق درخشان و مراودات حضرت استاد با امام امّت، انتظار می‌رفت که ایشان یکی از مسئولین نظام اسلامی شده و گوشه‌ای از بار این انقلاب را به دوش بکشند. امّا بنا به فرموده خودشان، ایشان با دعا به درگاه خدای متعال و توسّل به حضرات معصومین، خود را از قبول مسئولیت‌های آشکار کنار کشیدند و با حضور در صحنه نیروسازی برای انقلاب، همچنان صورت گمنام و مؤثّر به تربیت نیروهای جوان و کارآمد برای انقلاب اسلامی پرداختند.  لذا جلسات درس خارج ایشان مملوّ از طلّاب سطوح عالی بود که برای انجام وظیفه به تهران آمده بودند و از فضای علمی قم فاصله داشتند. این جلسات آن ‌قدر مفید و کم‌نظیر بود که بسیاری از فضلا را به خود جذب کرد و حسرت دوری از فضای علمی قم را به رضایت و شکرگزاری شرکت در این جلسات علمی تبدیل نمود.  از سویی دیگر، جلسات عمومی اخلاق و معارف اسلامی که پیش از انقلاب نیز برپا بود و از سال ۱۳۵۶ منظّم و هفتگی دایر می‌‌‌شد، مأمن بی‌نظیری برای بسیجیان مخلص حضرت روح‌الله و سکّوی پرشی برای دلدادگان و حیات‌یافتگان انقلاب اسلامی بود که تازه از زیر یوق جهالت ستم‌شاهی رهایی یافته و به نور حکومت الهی منوّر شده و بی‌صبرانه و مشتاقانه به‌ دنبال معارف عمیق اسلام بودند.

طلبه سیرجانی

للحق طرح نوشت : آقای طلبه! کاش حداقل ضد انقلاب بودی تا شاید صدای فریادت از درون زندان، به گوش تمام رسانه ها می رسید. تو از ستار بهشتی هم مفلوک تری برادر! که اگر نبودی حداقل قوه قضاییه پاسخی برای حبس تو داشت. یا حداقل مجلس هیات تحقیق و تفحصی برای تعیین سرنوشت ات، راه می انداخت. و کاش و هزاران ای کاش دیگر. و سهم من از تو، همین به تصویر کشیدن معلق ماندن ات میان  زمین و هوا و پرسش های تو که کله پا شدند! کاملا بی ربط : آهاااااااااااای نامردها! چند بغض به یک گلو؟!

امام خامنه ای

للحق طرح نوشت : مظلوم ترین شاخص تاریخی این دیار تویی! آری ای نهم دی ماه. بگذار رسانه ها هیچ حرفی از تو نزنند. اما مردم خوب یادشان هست که تو با همه راهپیمایی های دیگر تاریخ این انقلاب متفاوتی. از شعارها تا آدم هایت. تو برای ما روز خدایی. کاملا بی ربط : خیلی گران تمام شد این آب خواستن / یک مشک از قبیله ی ما یک عمو گرفت

عکس های با کیفیت از شهدا

عکس های شهید محمد ابراهیم همت                                                                                عکس های شهید مهدی زین الدین                            عکس های شهید مهدی باکری